To nie słowa świadczą o człowieku, lecz jego czyny.
Czy na pewno tak jest? Czy w bliskich relacjach czyny potrafią obronić się same?
Jeśli ktoś powierza nam swoją tajemnicę, to znaczy, że nam ufa. Nie musi tego mówić. Jeśli nas uważnie słucha, pyta o opinię i bierze ją pod uwagę, to może znaczyć, że nas szanuje. Tego też nie musi mówić. Potrafimy też z dużą pewnością odróżnić sympatię, znudzenie, wrogość…
A jak jest z miłością? Kiedy wiemy, że jesteśmy kochani?
Czy gesty i czyny świadczące o trosce, przywiązaniu, wzajemnej pomocy, podziale obowiązków, odpowiedzialności, bliskości i zainteresowaniu zapewniają nas o czyjejś miłości?
Na pewno zapewniają nas o czyichś uczuciach. Nie jest jednak pewne o jakich.
Łatwo odkryć, gdy ktoś wyznanie miłości traktuje jak puste słowa. Bo choć słowa te, mogą nas na początku zwieść, to jeśli nie będzie za nimi szedł żaden czyn, to prędzej czy później, poczujemy się oszukani. Kto wie, może zwrócimy na to głośno uwagę, a może po cichu odejdziemy w swoją stronę.
Inaczej jest jednak, gdy wiele czynów świadczy o uczuciach, a słowa nigdy nie zostają wypowiedziane lub na tyle rzadko, aby o nich zapomnieć. Bo choć bardzo chcemy, aby czyjeś uczynki świadczyły o miłości, to równie bardzo potrafimy w to wątpić.
Pojawić się mogą różne pomysły: poczucie, że druga strona robi coś z wdzięczności, że nie chce zostać sama, że nie chce komplikować sobie życia, że jest wygodna, że się przyzwyczaiła, że czuje się odpowiedzialna, że nie chce stracić majątku/pozycji/rodziny…
I choć uczynki mogą być, w rzeczywistości, podyktowane szczerą miłością, to bez towarzyszących im słów, można tego nie dostrzec, można zgubić, można zwątpić.
Nasuwa się pytanie - czy to już nie przesada? Może.
Jeśli jednak kogoś kochamy, to zadbajmy, żeby to czuł i o tym wiedział.
W wartość czynów prawie nikt dziś nie wątpi. Warto, abyśmy znali też wartość słów. Pozostawione same sobie potrafią zranić lub rozczarować. Podparte czynami, mają bardzo budującą moc.